Za Wikipedią
Państwo
Polska
Data i miejsce urodzenia
12 marca 1939Kraków
Data i miejsce śmierci
19 października 2008Wrocław
Tytuł szachowy
mistrz międzynarodowy (1964)
Jacek Bogusław Bednarski (ur. 12 marca 1939 w Krakowie, zm. 19 października 2008 we Wrocławiu) – polski szachista.
Zainteresował się szachami w wieku jedenastu lat, poznając tajniki gry z miesięcznika Szachy i podręcznika Tadeusza Czarneckiego. Nabył duże umiejętności taktyczne samodzielnie studiując partie Paula Morphy'ego. Z profesjonalnym treningiem szachowym zetknął się w Moskwie, gdzie przez kilka semestrów studiował fizykę na Uniwersytecie Moskiewskim. Po powrocie do kraju kontynuował studia na wydziale filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Szybko został jednym z czołowych polskich szachistów. W latach 1960 - 1979 piętnastokrotnie awansował do finałów indywidualnych mistrzostw Polski. W finałach rozgrywanych systemem kołowym nigdy nie zajął miejsca poza pierwszą siódemką. W swoim dorobku posiada 4 medale mistrzostw kraju: złoty (1963), srebrny {1964) i dwa brązowe (1972 i 1975). W roku 1964 Międzynarodowa Federacja Szachowa przyznała mu tytuł mistrza międzynarodowego. Brał udział w pięciu kolejnych olimpiadach szachowych, od 1964 do 1972 roku, na których rozegrał ogółem 70 partii, uzyskując 39½ pkt (56,4%)[1].
Poza występami na olimpiadach Bednarski czternastokrotnie reprezentował kraj w meczach międzynarodowych oraz brał udział w ponad sześćdziesięciu turniejach międzynarodowych. W 1967 roku podzielił VII m. (wspólnie z Janem Donnerem) w bardzo silnie obsadzonym memoriale Capablanki w Hawanie, gdzie był bliski wypełnienia normy arcymistrzowskiej (zwyciężył Bent Larsen przed Markiem Tajmanowem, Wasilijem Smysłowem i Lwem Poługajewskim)[2]. W 1972 roku Bednarski zajął I m. w dwóch turniejach międzynarodowych, w Lublinie i Hradcu Kralovem.
W młodości Bednarski reprezentował agresywny, kombinacyjny styl gry, który z czasem ewoluował w kierunku gry pozycyjnej z wieloma dojrzałymi i nowatorskimi koncepcjami. Był uważany za szachowego erudytę i znawcę teorii, któremu w odniesieniu jeszcze większych sukcesów w grze praktycznej przeszkadzały chroniczne niedoczasy. Niemniej, był jednym z nielicznych polskich szachistów, którzy potrafili nawiązać wyrównaną walkę z najsilniejszymi szachistami świata. W swoim dorobku miał wygrane partie turniejowe z tak silnymi arcymistrzami jak Jefim Geller czy Ulf Andersson, a także z mistrzynią świata Noną Gaprindaszwili.
Cześć Jego pamięci
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz